Λέγομαι Ξένη Διαμαντή και είμαι 17 ετών.

Όταν ένα χρόνο πριν έμαθα πως το πρόβλημά μου(κύφωση,λόρδωση, σκολίωση )είναι διορθώσιμο φυσικά δεν ενθουσιάστηκα. Όλοι οι γιατροί στους οποίους είχα πάει εδώ και 5 χρόνια αφότου και διέγνωσαν μόνο τη σκολίωση  στη σπονδυλική μου στήλη μου παρουσίαζαν το πρόβλημα ως μια μη αναστρέψιμη δυσμορφία της μέσης μου την οποία θα έπρεπε να ανεχθώ εφ όρου ζωής. Προσωπικά, επειδή δεν ήταν εμφανές το πρόβλημα αυτό δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Όταν λοιπόν η κ.Αγγελική Κουκιανάκη μου είπε για τη θεραπεία αλλά κυρίως για τις  πολύ άσχημες επιπτώσεις, τις οποίες θα έχει η αγνόηση της πάθησής  μου μακροπρόθεσμα στην υγεία και την εμφάνισή μου, απλά δεν την πίστεψα και για μένα ήταν  ακόμη μια φυσικοθεραπεύτρια που κυνηγούσε τα χρήματά μου. Ειδικά όταν μου είπε πως για να αρχίσουμε τη θεραπεία έπρεπε να σταματήσω εντελώς κάθε είδους αθλητική δραστηριότηα και δεδομένης της υπερβολικής μου αγάπης για τη γυμναστική,δεν το σκεφτόμουν καν να μπω σε μια τέτοια διαδικασία.επιπλέον καθημερινά θα έπρεπε να διανύω μια απόσταση πολλών χιλιομέτρων από τον τόπο κατοικίας μου χάνοντας πολύ χρόνο απ΄την πραγμάτωση των σχολικών μου υποχρεώσεων. Παρ'όλα αυτά το σκέφτηκα καλύτερα και αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην κ.Αγγελική, αλλά κυρίως να κάνω μια τελευταία προσπάθεια να διορθώσω την κατάστασή μου.

Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για εμένα. Στην αρχή νόμιζα ότι η θεραπεία θα διαρκέσει γύρω στους 3 μήνες. Δυστυχώς όμως η αποκατάσταση της σπονδυλικής μου στήλης δεν ήταν εύκολη υπόθεση.οι ασκήσεις ήταν δύσκολες,επίπονες μερικές φορές.εγώ δεν μπορούσα να ανταποκριθώ ικανοποιητικά καθώς η υπερβολική γυμναστική είχε σφίξει την προβληματική πλάτη μου αλλά και το υπόλοιπο σώμα μου σε λάθος σημεία  και ήμουν δυσκίνητη. Ερχόμουν κάθε μέρα,προσπαθούσα,ανυπομονούσα και ήλπιζα. Υπήρχε κάποια διαφορά αλλά όχι τρομερή έπειτα από 3 μήνες.Άρχισα να απογοητεύομαι, ένιωθα εξαντλημένη, δεν μπορούσα να κρατηθώ μακρια απ΄τη γυμναστική και τον παλίο μου τρόπο ζωής κι άρχισα να παθαίνω κατάθλιψη. Δεν είχα ελεύθερο χρόνο,καθώς η μέρα μου μοιραζόταν σε σχολείο,φυσικοθεραπεία και ελάχιστο χρόνο για διάβασμα. Το χειρότερα όμως ήταν ότι ένιωθα πως δε θα τελειώσει ποτέ και πως χάνω τον καιρό μου. Συχνά οργιζόμουν απίστευτα, φώναζα,παραπονιόμουν σε όλους και είχα άπειρες εκρήξεις θυμού. Παρόλα αυτά έκανα λίγη υπομονή ακόμη.στους 5 μήνες όμως,μια μέρα δεν άντεξα και είπα πως θα σταματήσω.η πλάτη μου όμως είχε βελτιωθεί πολύ. Ήθελα λίγο ακόμη. Άλλοι δυο μήνες υπομονής, κούρασης, θλίψης. Ίσως δεν είναι όλα όσο τραγικά τα περιγράφω όμως για μένα έτσι ήταν΄. Μετά από 7 μήνες θεραπείας,η πλάτη μου έδειχνε υγιής, το σώμα μου το αισθανόμουν διαφορετικό, είχα μάθει να ξεχωρίζω τα μέλη του και να κινούμαι, να κάθομαι και να στέκομαι σωστα. Τότε σταμάτησα. Έβγαλα μια ακτινογραφία. Η κυφωσή μου είχε διορθωθεί μοίρες. Δεν είχα θεραπευτεί εντελώς αλλά μπορούσα πλέον να συνεχίσω το άθλημά μου και να κάνω παράλληλα θεραπείες αλλά όχι αναγκαστικά ιδιαίτερα συχνά. επίσης έμαθα να κάνω πολλές από τις ασκήσεις ώστε να μπορώ να διορθώνομαι και μόνη μου. Σήμερα είμαι στην καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση, είμαι απόλυτα υγιής, ευτυχισμένη ενώ πλέον όσα έμαθα από την κ.Αγγελική έχουν γίνει αναγκαίο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δεν είμαι ευκολόπιστος άνθρωπος, αντιθέτως ειδικά στο θέμα με τη μέση μου δεν πίστευα κανέναν και τίποτα.το επιμύθιο όμως από ολη αυτή την περιπέτεια που πέρασα και κυρίως απ΄την απόφασή μου να εμπιστευτώ την κ.Αγγελική έστω κι αν δεν πίστευα οτι θα με θεραπεύσει, είναι πως με την προσπάθεια και την υπομονή όλα είναι δυνατά.

Γι'αυτό το λόγο σας συμβουλεύω να συλλογιστείτε πόσο έτοιμοι είστε να προσπαθήσετε για τη βελτίωση της υγείας σας κι αν είστε όντως έτοιμοι(μπορεί να φαίνεται σαν διαφήμιση αλλά δεν είναι),να εμπιστευτείτε τη θεραπεία που προτείνεται από την κ.Αγγελική.